Daphne du Maurier "Oberża na pustkowiu"

Mary - młoda dziewczyna wychowana na farmie, przeprowadza się po śmierci matki do swojej ciotki. Ma zacząć nowe życie u boku zaradnej i sympatycznej osoby, siostra zmarłej mamy ma wprowadzić nieobytą pannę w świat. Po przyjeździe okazuje się, że ciotka nie jest już osobą, która odwiedziła rodzinny dom dawno temu, nic nie zostało z radosnej i zakochanej kobiety, to Mary musi wziąć na siebie ciężar opieki nad wiecznie przestraszoną i przedwcześnie postarzałą ciotką. Wuj zaś trzyma wszystkich żelazną ręka i obraca się wśród najgorszych szumowin. O nowym wspaniałym życiu nie może być mowy, zwłaszcza że dziewczyna staje się świadkiem zbrodni. Mary nie może liczyć na pomoc krewnej, nie wie też, czy może zaufać człowiekowi, który jest bratem wuja.

Powieść Daphne du Maurier powstała w 1936 roku (org. Jamaica Inn). Być może dawno temu mogła być czytana z wypiekami na twarzy. Mnie nie ogarnął nastrój grozy, ani nie przestraszyła ponura oberża z dala od ludzkich siedzib. Czytając skupiłam się raczej na klimacie kornwalijskiego wybrzeża, zapuszczałam się na torfowiska - dotychczas Wielka Brytania kojarzyła mi się literacko raczej z wrzosowiskami. Opowieść o niecnym życiu oberżysty dopełnia przyroda - dni są deszczowe, ponure, mgliste, Mary zaś zjawia się u rodziny w środku nocy. Jest i wątek romansowy - taki sobie. Wątek kryminalny zaś może zaskoczyć.

Czytało się dobrze.
Moja ocena: 4/6

Fragment:

Umilkł na chwilę, wpatrując się w pusty kieliszek. Podniósł go i znów odstawił.

- Nie - rzekł - dosyć już powiedziałem. Dzisiaj nie będę więcej pił. Idź spać, Mary, pókim ci łebka nie ukręcił. Masz tu świecę. Twój pokoik jest nad gankiem, trafisz.

Mary bez słowa wzięła lichtarz i miała już przejść obok wuja, gdy ten chwycił ją za ramię i obrócił ku sobie.

- Czasem w nocy usłyszysz turkot kół na trakcie - rzekł - a koła te nie potoczą się dalej, lecz zatrzymają się przed Jamajką. Usłyszysz też kroki na dziedzińcu i głosy pod twoim oknem. Wtedy nie wstawaj z łóżka, Mary, i naciągnij koc na głowę. Rozumiesz?

- Tak, wuju.

- To dobrze. Teraz idź i jeżeli kiedykolwiek zadasz mi choć jedno pytanie, połamię ci wszystkie kości.